concadō -ere
1. hkrati (obenem) propasti (propadati): cum magno comitatu populorum concadentium Sen. ph.
2. pasti (padati), sesesti (sesedati) se: concadente dentium iunctione Cael.
Zadetki iskanja
- concaedēs -is, f poseka; sg. le v abl.: Amm.; večinoma pl.: T., Amm., Veg.
- concal(e)faciō -ere -fēcī, pass. (redk. concalefacior) concal(e)fīō -fierī -factus sum (o)greti, segre(va)ti, v pass. ogre(va)ti se, segre(va)ti se, razgre(va)ti se: c. bracchium Ci.; pass.: vertat ova, ut aequaliter concalefiant Varr., illam … individuorum corporum … concursionem …, quam … Democritus concalefactam … esse volt Ci., quemadmodum stans iumentum concalfieri exercerique posset N., concalefaciuntur trabes Vitr.
- concalefactiō -ōnis, f (concalefacere) razgretje, razpaljenost: Aug.
- concaleō -ēre skoz in skoz (čisto) topel biti: Pl.
- concalēscō -ere -caluī (incoh. glag. concalēre) skoz in skoz ogre(va)ti se, razgre(va)ti se: Varr., Vitr., Sen. ph., Plin., prius abis, quam lecti, ubi cubuisti, concaluit locus Pl., corpora nostra … ardore animi concalescunt Ci., cum fenum concaluit, ignem creat et incendium Col., concaluit cor meum intra me Vulg.; pren. v ljubezni vneti se: concaluit, quid vis? Ter.
- concalfactōrius 3 (concalfacere) ogrevalen, grejoč: vis Plin.
- concallēscō -ere -calluī (cum in callēre) zaguliti se, ožuliti se; od tod pren.
1. spametovati se, moder postati: callidos (appello), quorum, tamquam manus opere, sic animus usu concalluit Ci.
2. (o čutu) otopeti: locus ille animi nostri … concalluit Ci. ep. - concamerātiō -ōnis, f (concamerāre) obok, svod: Vitr., Plin., Dig.
- concamerō -āre -āvī -ātum obokati: intervalla Vitr., templum Plin., uvae pensili concameratae nodo Plin. obešeno na obok.
- Concanus -ī, m, pl. Concanī -ōrum, m Konkanec, Konkanci, hispansko ljudstvo v Kantabriji: Sil.; sg. kolekt.: visam … laetum equino sanguine Concanum H. (Konkanci so baje uživali sesirjeno konjsko mleko, pomešano s konjsko krvjo).
- concaptīvus -ī, m sojetnik: Eccl.
- concarnātiō -ōnis, f (concarnāre)
1. spolna združitev: Tert.
2. Kristusovo učlovečenje: Cypr. - concarnō -āre (cum in carō) z mesom spojiti (spajati), z mesom pokri(va)ti: Tert.
- concastīgō -āre strogo kaznovati, krotiti: Pl., M. Aurelius ap. Fr.
- concatēnātiō -ōnis, f (concatēnāre)
1. zveriženje: fixum concatenatione navigium Cass.
2. pren.
a) stik, zveza: temporum Tert., causarum Aug.
b) vklepanje = tesnoba: mentis Cael. - concatēnō -āre -āvī -ātum
1. iz verižic napraviti: loricae concatenatae Vulg. verižni oklepi.
2. zverižiti = sklopiti, zvezati: Min., Ambr., Prisc. - concatervātus 3 (cum in caterva) nakopičen, nagrmaden: Amm.
- concavitās -ātis, f (concavus) votlina, duplina: Aug., Cael., Fulg.
- concavō -āre -āvī -ātum (iz)votliti, (iz)dolbsti, (s)kriviti, zavi(ja)ti: Fulg., est locus, in geminos ubi bracchia concavat arcus scorpios O., concavati nidi Col.